Ur sakoneko gogoetak

Ur sakoneko urpekaria naiz. Esaten da sakonetako murgilaldiak uretan sartu baino askoz lehen hasten direla, abentura horretarako gaitua ikusten den arte, bere burua prestatu behar duela lehenik urpekariak. Askotan epe hau denetan luzeena izaten delarik, une honetan amesten baitira hor behean aurkituko diren izaki bitxi eta txoko harrigarriekin. Bizkar-zorroan garraiatuko diren aire botilak eta gainontzeko ekipamendua prestatzeko garaia ere bada. Hala, urtarrilaren 11an itsasora jauzi baino lehen, asteak pasa nituen motxila prestatzen baino, Zeelanda Berrian zer aurkituko nuen ametsean. 

Denbora gutxi iraungo duen saltoan jauzten da buzoa ontzian behera, uretan zer aurkituko duen jakin gabe. Hasieran gorputz osoa kitzikatuko duen ur hotz eta gatzatuaz ohitu eta gero, bakarrik ikusten du bere burua ozeano sakon eta ilunean galduta. Madrilgo aireportu erraldoi bezain hotzean, etxeko goxotasunetik urruti eta bakarrik aurkitu nintzenean bezala . 

Oraindik urruti dagoen hondoraino iristeko, abiada biziz hasiko da urpekaria igerian. Orduko 900 kilometro ingurura eraman ninduen ni ere hegazkinak munduko mapan behera, oxigenorik hartzeko astirik izan gabe, antipodetako zoko miresgarrietara hurbiltzen nintzen heinean. 

Orduan iristen da benetan gozatzeko astia. Oxigenoa mugatua delako, deskantsurako denbora askorik izaten ez den arren, patxadaz hartu eta hara eta hona etengabe ibiltzeko ordua da, ahalik eta txoko ezkutu, bitxi eta txundigarri gehien aurkitzko asmoz. Ezin ahaztuko ditut atzean utzi ditudan mila toki, lagun eta argazki kamerek  gorde ezin ditzazketen hamaika momentuak.

Hala ere, ezin du batek loak hartu, beti eduki behar da begi bat gelditzen den oxigenoa adierazten duen barometroan. Gorri bezain distiratsuak diren alarma handi bi piztu zaizkit niri. Lehena, bietan apalena, bisatua bi astetan epea bukatzen dela esaten duena eta bigarrena, arriskutsuena, ustez irailean nituen azterketak, ekainean direla gogoratzen didana. Jadanik berandu, eta ahalik eta arinen ur azalera iristeko asmoz, denborarik galdu gabe saldu dut furgoneta eta bueltako billetea erosi. 

Hala ere, hain azkar bueltatzearen arriskuaz jakitun naiz. Ur sakonetako urpekariaren amets gaiztoa deskonpresio sindromea deiturikoa da. Uretan behera nahi bezain azkar murgildu daiteken arren, bizia arriskatu nahi ez badu behintzat poliki-poliki egin behar du gora. Arrazoia, presioa eta gasen solubilitatea zuzenki proportzionalak izatean datza. Hau da, urpekariek gora egin eta presioak behera egiten duen heinean, odolean disolbatutako gasak, gas egoerara itzultzen dira, zainak oztopatzen dituzten burbuilak eratuz. Kasu larrienetan, gorputzarentzat behar-beharrezkoak diren arteriak oztopatu eta bihotzekoak edo burmuineko infartuak eraginez. 

Deskonpresio sindromearentzat sendabide bakarra oxigeno purua arnastu eta urpeko presio altuak imitatzen dituen kamera hiperbarikoetan egonaldi luzeak egitea da. Eskerrak nire berehalako buelta sendatzeko etxetik gertu dugun Pirinioetako kamera hiperbarikoari! 

Urperaldi hau bukatzen ari delarik, ezin ninteke murgilaldi hau subentzionatu dutenak eskertu gabe agurtu: 

JOHN McALKAIN Sociedad Limitida 

eta

Cooperativa PEACE & LOVE 

ESKERRIK ASKO DENAGATIK!!

Notatxoa: (hegaldia)

Christchurch (maiatzak 28, goizaldean) - Singapur - Milan - Bartzelona (maiatzak 29, goizeko 8:55)

Laster arte!!!!!!!

Notatxoa: (Polentzat) 

Nola dijua aurten kamera hiperbarikora juteko plana? Gure herriyan hainbeste tradiziyo gotti ta betti eukita, ez dugu denetan hoberena galduko ez? 

Porsikaso ni hasi naiz mobilizazio kanpainarako ideya batzukin. Lehenengo kuadrilla antolatzeko erakunderen bat sortu barko genuke. Hona izenarentzat nere proposamenak: Mendigoizale fundaziyua edo Balaitus konpainia (agian nozpaitte mixtua). Ta erakundearen lemarentzako bin artian nago: Betiko mendi ibilaldiaren alde! Ta Emakumeak tonotrrean!! (aber egiya den)

Besarkada bat ta etzaitez apaiz bat iña bueltatu zure enklaustramiento horretatik!